TAURUS

I.

TAURUS

Caesaris Augusti praefectus, totam pene Siciliam, ferrô perterritam, in fidem recepit. 44. legiones sub unius tunc imperio Augusti erant. Hinc milites, multitudine ferociores, quosdam pro ambiendis agris tumultus excitaverunt, sed Caesar animô ingens, 20000. militum exautoravit, 30000. servorum dominis restituit, 6000. quorum domini non extabant, in crucem egit. Vide Sueton. in Augusto. Id factum est circa annum mundi 3932. ante Christum natum 30. Ceterum de canone legionum Romanatum consule Vegetium, l. 2. c. 4. 5. 6. et Budaeum de asse, l. 2.

II.

TAURUS

Vide Ur.

III.

TAURUS

ex Graeco ταῦρος, ἀπὸ τοῦ τείνειν τὴν οὐρὰν; Hebr. abbir, a robore, dictus est: fortis epithetô hinc a Poetis crebro donatus, Virgilio, Georg. l. 5. v. 65. Tibullo, l. 2. El. 2. v. 14. Ovidio,

Met. l. 9. Aliis. Speciatim de Syriacis. Oppianus, Cynegelic, l. 2.

Α῎ιθωνες, κρατεροὶ, μεγαλήτορες, ἐυρυμέτωποι,

Α῎γρυλοι, ςθεναροὶ, κερεαλκέες, ἀγριόθυμοι

Ut de Aethiopicis, quorum supra aliqua mentio, nihil addam. Itaque ἐπίταυρον Veteres pro valido usurpârunt, uti Hesychius docet, qui etiam Gandaros, Indiae populos, circa Gangem, a taurinis vitibus Indorum linguâ sic appellari contendit. Latin. a torvo intuitu quibusdam nomen accepit. Praeter robur enim maxime probatur in tauro quaedam in aspectu generositas,

——— torvique decorus

Frontis honos ———

Proinde Iosepho Moses benedicit his verbis, Deuteron. c. 33. v. 17. Decor (aut maiestas) illi est primogeniti bovis. Et taurum coli voluit Aegyptiorum Rex Mnevis, ἀπάντων ὠραιότατον ἀυτὸν ῏ειναι πεπιςευκὼς, cum omnium formosissimum illum esse crederet. Cotta quoque in Epicureos disputans, qui homine statuerunt nihil esse pulchrius, At mehercle, inquit, ego quamvis amem me ipse, tamen non audeo dicere, pulchriorem esse me, quam ille fuit taurus, qui vexit Europam, apud Ciceronem, de Nat. Deorum l. 1. c. 28. Ob quas causas eorum victimae Diis lautissimae, Polin. l. 8. c. 45. taurusque non solum, in sacrificiis olim eximius, imo non hostia solum maior, sed et simpliciter victima dictus est, ut docet Scaliger ad Catal. Virgil. Et quidem Taurorum sacra fiebant Diis Magnis, ut supra visum; Plutoni apud Horatium, l. 2. Carm. Od. 14. Neptuno, cuius is opus fingitur, idque interdum ex Oraculo, et Apollini. Virg. Aen. l. 3. v. 119.

——— Meritos aris mactavit honores,

Taurum Neptuno: Taurum tibi pulcher Apollo.

Mari item et fluviis, ut ex Homero liquet, Il. δ. quos ταυρομορφεῖς fingi consuevisse, diximus supra voce Flumen. Etiam triumphantes Diis simul Capitolinis Tauros sacrificabant: ut et Sabini Marti, apud Strabonem, l. 5. Sed ita evenit, ut etiam apud Veteres recentioresque tum Taurica quorum genera etiam sunt alia sacra, tum nomina alia a Tauro aut Tauris quomodocumque sumpta, in obscuro nimis et incerto, si quae alia, latuerint. Labeo apud Macrob. Saturnal. l. 3. c. 10. Neptuno tantum, Apollini et Marti Taurum rite immolati vosuit; nec omnino Iovi: quod tamen sine temperamento (utcumque etiam Iovi Taurum immolare non licursse, in libris de Iure Sacrificiorum scripserit) haud verum est. Nam, ut ex Diis Capitolinis erat, seu Iuppiter Capitolinus, a triumphantibus rite ei cum reliquis Tauro litabatur, Serv. ad Aen. l. 9. sed nec aliter. Quod disciplinae Homericae consonum, Il. λ. v. 726.

Ε῎νθα Δϊὶ ῥέξαντες ὑπερμενέι ἱερὰ καλὰ,

Ταῦρον δ᾿ Α᾿λφειῷ, ταῦρον δὲ Ποσειδάωνι κτλ.

Ubi quasi expressim Iovi negatur Taurus. Vide Selden. de Synedriis, l. 3. c. 14. §. 9. Baccho quoque hostiam fuisse, discimus ex veter. Schol. Statii ad Theb. l. 2. v. 616. Certe et ipse capite colebatur taurinô, teste Tzetze ad Lycophr. et Nicandri Scholiographô, qui a vetustissimo more e cornibus bibendi, vel ferocia ebriorum, rei rationem arcessunt. De Luna alibi dictum. Vide quoque supra in voce Integer, it. Niveitauri. Non tamen hîc omittendum, quod taurum aureum Typhi seu Typhonis, in Aegypto maxime culti, symbolum fuisse asserit, et ad huius imitationem Israelitas vitulum aureum fabricâsse, Philo de Vita Mosis, l. 3. alibique passim: qua de re vide Bochart. Hieroz. part. prior. l. 2. c. 34. Coeterum et ob eximios usus, quos in humana vita tauri praestant, magni semper habiti. Ut alia omittam uti Europam Poetae, ita Romani Histriones Herculem taurô vexêre, ut discimus ex Martial. l. Spect. Epigr. 16. v. 3.

Vexerat Europen fraterna per aequora taurus:

At nunc Alciden taurus in astra tulit.

Certe et feretro hoc animal se submittere, et puerum aut puellam cervice, dorsô mulierem gestare, Aelianus ait Hist. l. 7. c. 4. Mediô aevô, Galliae Reges boves vel tauros curribus suis iunxisse tradit Eginhardus in Vita Caroli M. unde taurus Regis, in Pacto L. Sal. §. 10. Si quis Taurum Regis furaverit; nec in India hodiequeve quidquam est frequentius, quam boves videre gerulos, vide Bochartum ubi supra c. 33. Sed et oblectationi, in Spectaculis, inservit, uti vidimus supra in voce Taurocathapsia: et de Tauris Cypriacis (qui gibberi) refert Capitolin. in Gordianis, c. 3. inprimis Equites Thessali taurorum pugnâ clari, qui iuxta tauros per spatia Circi adequitantes, usque eo donec defatigâssent, ita eos consiciebant cornibus ad terram detractos. Plin. l. 8. c. 45. Thessalorum gentis inventum est, equô iuxta quadrupedante, cornu intortô restibus (vel retibus) tauros necare: primus hoc spectaculum dedit Romae Caesar Dictator. Quae supra dicta omnino Taurocathapsia esse videntur. Vide quoque Sueton. in Claudio, Dionem in Nerone, ubi simile certamen, Pollionem in Gallienis, ubi taurum ingentem in arenam missum, sed iaculis conficiendum habes; Artemidorum, ubi in Ionia, Thessalia, Attica, alibi, generosissimos quosque ταύρος ἀγωνίζεςθαι, cum tauris pugnare; consuêsse ait: Alios. De taurorum pugna, quae in Regia Hispamae urbe hodiequeve quotannis exhibetur, res notissima: de tauro vero Epicorum Poetatum in certaminibus olim praemio, diximus supra, ubi de Epico poemate. Caput porro Aegyptiis Regibus principatus et regii dominatus insigne, apud Diodor. l. 2. etiamnum fortissimae gentis symbolum est. At tessera caedis apud Scotos. Vide supra. De cornibus suô locô vidimus. Corium, vetustissimis mortalium, pectoralis ac clypei in usum adhibitum est. Tympana de taurinis tergis, habes apud Stat. Theb. l. 2. v. 78.

Aeraque taurinos sonitu vincentia pulsus.

Evia terga vocat idem Achill. l. 2. v. 154. Vide infra ubi de Tympanis; uti de loro taurino, supra in voce Taurca. Sanguis pestifer potu maxime, Plin. l. 11. c. 38. Quô proin usus fertur Themistocles; cum, quae Artaxerxi promiserat, praestare vel nollet, vel non posset, Vide Aristophanem Equis. Excipit tamen Aegiram idem Plin. ubi Sacerdos Terrae vaticinatura, tauri sanguinem bibit primum (Hôc indiciô virginitatem suam comprobatura) quam in specum descendat, l. 28. c. 9. etc. Plura de hoc animali, vide hîc passim, inprimis in voce Bos; de tauro Marathonio e luna delapso, Vossium, de Idolol. l. 2. c. 18. ut de tauro ave, cui a voce id nomen. l. 3. c. 88. de tauro, scarabaei terrestris genere, Salmas. ad Solin. p. 438. de tauro aeneo, ad homines excruciandas adinvento, in voce Perillus; de alio, Cimbrorum olim signo, Alex. ab Alex. Gen. Dier. l. 4. c. 2. de apum ex tauri putredine generatione, Bochartum praefatum, Hieroz. Parte post. l. 4. c. 10. de eorum insuper cum ursis frequenti lucta, cundem, ibid. Part. prior. l. 3. c. 9. etc.

IV.

TAURUS

fons et fluv. Helvetiae, in agro Tigurino, in villa Ila ach nomine, cuius aqua hausta homines strumosos efficit, in Rhenum elabitur, Dan. Eremita de Helvet.

V.

TAURUS

mons Asiae totius longe maximus, qui ab Indico mari exsurgens vaste satis attollitur: dein dextrô latere ad Septentrion. sinistrô meridiem versus flectitur, in occidentem, rectus, et perpetuô iugô, multarumque gentium, qua deorsum agit, terminus, sed pro gentium ac linguarum varietate diversa nomina sortitur. Nam in Lycia Cragus, in Pamphylia Coracesius, et Sarpedon, in Cilicia Taurus, vulgo Caraman, (unde Ovid. Met. l. 2. v. 217.

Ardet Athos, Taurusque Cilix, et Tmolus et Oete)

in Armenia minore Antitaurus, incolis Munzarrum, in Syria Amanus, in Mesopotamia Chaboras, in Armenia maiore Pariedrus, et Gordiaeus, ac Moschicus, in Mesopotamiae et Armeniae maioris confinio Niphates, in Colchide Coraxicus, in Iberia et Albania Caucasus, in Media Zagrus, in confinio Assyriae ulterioris Orontes, Iasonius, Coronus, et Choatras, in Parthia Paracoathras, in Carmania Strongylos, in Bactrinia Paropamisus, in Scythia Imaus, inter Scythiam et Indiam Emodus: quos montes in universum Ceraunios vocati a Graecis testatur Plinius, l. 6. c. 7. Mela, l. 1. c. 19. et l. 2. c. 3. etiam sub eodem vocabulo maximam eius partem comprehendit. Qu. Curtius videtur eum duobus tantum nominibus designare, Taurô et Caucasô. Lloyd. Ferrar. Christiano Becmanno Tauri montis iugum, oritur in Asia minore a Pamphylio mari, progrediturque ab Occasu in Ortum, usque ad Indiam, et dividit Asiam universam in duas partes, Septentrionalem, quae Asia intra Taurum, et meridionalem, quae Asia extra Taurum dicitur. A' latere stipatur Antitaurô maiori ac minori, qui Asiam maiorem ac minorem intersecant, Hist. Orbis Terr. De periculosissimo montis huius transitu, vide Herbertum Itiner. p. 94. 95.

VI.

TAURUS

mons German. in finibus Cattorum Tacito, l. 6. Annal. c. 41. et l. 12. c. 49. et Iornandi mons Sarmatiae Europaeae iuxta Maeotidem paludem et Herodiano, l. 3. c. 1. mons Tauricae Chersonesi, et Melae, l. 3. c. 7. mons Germaniae seu Norici in tractu salisburgensi et Corinthiae confinio altissimus, teste Orteliô, Thaurn incolis, in plures divisus Kornthaurn, Krumlechthaurn, et Rhadstratterthaurn, unde Taurisci populi. Item Taurus, mons Arabiae Petraeae ad sinum Arabicum cum oppido cognomine el Tor, a monte Sinâ 60. mill. pass. in meridiem ab Heropoli urbe 60. in ortum. Item Taurus, promontor. Siciliae in ora Orientali. Capo di S. Croce Fazello. Item fluviolus Peloponnesi per Argiam apud Troezenem fluens.

VII.

TAURUS

secundum Zodiaci signum, stellarum, ut Hygino Poet. Astron. c. 20. placet, 14. quod a sole subitur 3. Idus Apriles. Hunc Poetae sfabulantur Taurum eum fuisse, qui Europam rapuit. Vide Caesii Caelum Astronomico-poet. ubi de Tauro. Vossio potius Ositidis vel Iosephi Patriarchae signum fuerit, ut princeps Zodiaci signum fignuram Arietis accepit, in honorem Chami sive Iovis Ammonii, quô Osiris genitus. Osiris enim, sive Mesorim, seu Mizraim, Aegyptum agriculturam docuit, cuius bos symbolum. Isephus autem, propter servatam in fame Aegyptum, bovis symbolum meruit, et tandem in eo divinos adeptus est honores, ut Vossius contendit de Idol. l. 1. c. 29. Vide et H. Grotium in Sophomphania, ubi inter alia ait:

—— Honores ad tuos addi volo,

Ut more Eoaegentis, astriferae plagae

In spatia venias, nominis titulô tui,

Grandisque meriti grande monumentum ferat

Agricola Taurus, arce sidereâ micans.

Iosephum tamen divinis in Aegypto honoribus cultum non esse, adeoque, quae de boum cultu, apud Aegyptios tam celebri olim, traduntur, aliorsum spectâsse, multis docet Bochartus, Hieroz. Part. prior. l. 2. c. 34. e quo hoc unum adiecisse liceat, quod, Iosephô mortuô, Regem alium surrexisse, qui Iosephum non noverat, i. e. qui nullâ eius, nec fratrum et posterorum ratione habitâ, gravissimam in eos tyrannidem exercuit, legimus Exodi c. 1. v. 8. Nota astri huius, ου, quâ hodie pingi solet, satis antiqua est, uti pater ex veteri signillo apud Gorlaeum in Dactyliotheca: sed qualis ab initio illa fuerit, docet Salmas. ad Solin. p. 1636.

VIII.

TAURUS

unus ex illis legatis, quos Lacedaemonii, octavô Peloponnesiaci belli, ad faciendam pacem, ad Athenienses miserunt.